Sao Paulo

Wyjazd do Brazylii to mój prezent urodzinowy. Od kilku lat staram się spędzać urodziny w odległych zakątkach świata, więc kiedy zobaczyłam bilety do Sao Paulo za niewiele ponad 800zł na Flipo, wiedziałam, że w tym roku toast wzniosę caipirinhą 🙂

Przyleciałam do Sao Paulo o świcie, po prawie 24-godzinnej podróży – tani lot to często kilka przesiadek i kilka dodatkowych godzin na lotniskach… Przywitał mnie gigantyczny korek. Myślę, że to jak odbieramy Sao Paulo w dużym stopniu determinuje transport. Przytłaczająca liczba samochodów, do tego litry wylanego betonu i zasnute smogiem niebo. Sao Paulo nie jest miastem przyjaznym, nie sprawia, że zaczynamy myśleć „mogłabym tu mieszkać”… Ale moim zdaniem warto je odwiedzić ze względu na architekturę.

 Monumentalna i nowoczesna. Budynki postawione z rozmachem, masywne niczym fortece, a jednocześnie dobrze zintegrowane z tętniącym życiem miastem. Sao Paulo to trochę skrzyżowanie Nowego Jorku z Los Angeles. Gęsto postawione wysokościowce dają do zrozumienia, że to bardzo biznesowe miasto, jednak odległości, dominujący ruch samochodowy, przecinające siatkę miasta autostrady i willowe enklawy przywołują na myśl megapolis na zachodnim wybrzeżu.

 

 

Zatrzymałam się u koleżanki, w dzielnicy Jardims, dlatego pierwsze kroki skierowałam do położonego niedaleko parku Ibirapauera. Tu pojawiają się kolejne skojarzenia z Nowym Jorkiem, bo park jest olbrzymi i spełnia ważną  funkcję rekreacyjną, jak Central Park.

Mieszczą się w nim ważne instytucje kultury, m.in Auditorio. Ostatnie dzieło autorstwa Oscara Niemayera, które dołączyło do grupy budynków wybudowanych w latach 50. Biała, trapezoidalna forma została przełamana czerwonym dachem wieńczącym wejście, przypominającym język ognia, lub falujący dywan. Kolor czerwony pojawia się również we wnętrzu w formie nowoczesnej instalacji we foyer, na widowni i pochylni, bardzo podobnej do tej z muzeum Guggenheima w NY. Całość jest bardzo ekspresyjna i energetyczna.

Tuż obok mieści się OCA, budynek Niemayera z lat 50. Kiedyś mieściło się tu muzeum aeronautyki, później muzeum folkloru, teraz odbywają się tu wystawy czasowe. Niestety żadna wystawa nie miała miejsca podczas mojego pobytu, więc oglądałam budynek tylko z zewnątrz.  OCA wygląda jak lekko rozpłaszczone iglo z okrągłymi oknami na całym obwodzie.Dziwna bryła przypomina trochę statek kosmiczny i doskonale oddaje ducha lat 50 oraz to, jak postrzegano wówczas nowoczesność.

Nieopodal znajduje się Bienal, czyli wielka przestrzeń ekspozycyjna oraz miejsce pokazów odbywających się w ramach Sao Paulo Fashion Week. Tak się składa, że FW się właśnie zaczynał, a przed wejściem zbierał się tłumek aspirujących fashionistów pozujący na tle wielkich liter SPFW. Fasadę zdobi funkcjonalna, żaluzjowa szachownica, w środku natomiast mamy do czynienia z ciekawym rozwiązaniem – kolejne piętra mają nieregularne, organiczne kształty i dają super możliwości aranżacyjne.

 

Niewątpliwie warta uwagi jest konstrukcja o nazwie Marquise – zadaszona promenada łącząca Audytorium, Oca, Museo Afro-Brasil i Bienal. Z lotu ptaka wygląda trochę jak biała wstęga przecinająca park. Z perspektywy współczesnego przechodnia zadziwia – dlaczego w parku mamy iść  z jednego punktu do drugiego pod betonowym dachem? Czy nie wystarczyłaby szeroka aleja? 28.000m2 zadaszonej przestrzeni to obecnie jedno z ulubionych miejsc osób jeżdżących na rolkach i deskorolkach. Czy w pierwotnym założeniu chodziło tylko o funkcję komunikacyjnego łącznika? Możliwe. W końcu lata 50 w Brazylii to czas wielkiej prosperity i imponujących rozmachem projektów.

MAM – Museo de Arte Moderna. Prosty pawilon z dużą przeszkloną witryną i na stale wyeksponowanym w niej pająkiem Louise Bourgeois.  Kolekcja muzeum liczy ok 5000 eksponatów, w tym wiele prac lokalnych artystów, ale też światowych sław, m.in Picassa, Chagalla, czy Miró. Miałam okazję zobaczyć wystawę pt. Franciscan Nature, podejmującą kwestię dialogu pomiędzy naturą, a sztuką. Kluczem jest tekst Pieśni Słonecznej św. Franciszka z Asyżu, opowiadającej o żywiołach i stworzeniach, oraz o tym jak natura jest odbiciem boskiego piękna i harmonii.  Do współpracy zostali zaproszeni artyści stosujący elementy pochodzące z natury w swoich pracach, a wystawa została podzielona na pomieszczenia odpowiadające poszczególnym żywiołom. Moją uwagę przykuły „malowane” dymem obrazy Shirley Paes Leme.

 

 

Museo Afro Brasil – bardzo zależało mi na wizycie  w tym muzeum. Lubię i doceniam sztukę etniczną, często naiwną, wynikającą z prawdziwej potrzeby serca. Ekspozycja stała jest ogromna, ułożona w porządku chronologicznym, a głównym celem muzeum jest pokazanie jak istotny wpływ na rozwój brazylijskiej kultury miała społeczność pochodząca z Afryki.

 

MASP – Muzeum Sztuki w Sao Paulo. Kolejny architektoniczny symbol miasta, tym razem nie autorstwa Niemayera, a Liny Bo Bardi – włoskiej architektki związanej z Brazylią. Szklany prostopadłościan zawieszony nad ziemią utrzymują bocznej dźwigary w kolorze czerwonym. W MASP znajduje się stała ekspozycja, ciekawa nie tylko ze względu na świetne eksponaty sztuki europejskiej od renesansu do współczesności, ale też na set design. Wszystkie prace są osadzone na betonowo szklanych sztalugach rozmieszczonych w równych odstępach i tworzą piękną, rytmiczną instalację same w sobie.

 

 

Edificio Copan – kolejny obiekt projektu Niemayera z lat 60-tych, jeden z największych budynków w Brazylii o przeznaczeniu mieszkalno-handlowo-usługowym. Znajduje się w nim ponad 1000 mieszkań, 20 wind, kaplica ewangelicka, 4 restauracje i galeria sztuki PIVO. Jego sinusoidalna fasada od niedawna przykryta jest niebieską siatką, mającą chronić przechodniów przed odpadającymi kawałkami mozaiki.

 

 

Jadąc w kierunku Liberdade po drodze wypatrzyłam kolejny, bardzo udany budynek, tym razem współczesny. Niestety uber jechał dość szybko i zdążyłam tylko zrobić jedno nieudane zdjęcie. Chodzi o projekt Top Towers biura architektonicznego Konigsberger i Vannucchi. Co ciekawe, nie jest to budynek mieszkalny, a biurowiec należący do Brascan Immobilaria. Każde biuro ma inny plan i posiada wyjście na indywidualny taras / balkon. W czasach kiedy pracodawcy chcą jak najbardziej optymalizować czas pracowników to naprawdę zaskakujące rozwiązanie. Balkony sprawiają wrażenie rozmieszczonych przypadkowo i nieregularnie, dopiero z daleka widać, że tworzą ciekawy rysunek przypominający odłamki po wybuchu.

 

 

Liberdade to dzielnica japońska. Niewiele osób wie, że to właśnie w Sao Paulo znajduje się największe skupisko Japończyków żyjących poza Japonią. Zaczęli osiedlać się w Brazylii po przegraniu II wojny światowej. Liberdade to prawdziwa japońska enklawa w centrum miasta. Nie  sprawia wrażenia turystycznego skansenu, można tu zjeść pyszny ramen, kupić japońskie i koreańskie kosmetyki, pójść do świątyni.

Sao Paulo słynie również z pięknych modernistycznych willi. Niestety większość stoi za wysokimi murami i naprawdę trudno cokolwiek wypatrzeć. Polecam insta Life by Lufe, fotografa, który bardzo często uwiecznia na zdjęciach wnętrza domów  w Sao Paulo.

Co jeszcze warto zrobić w Sao Paulo? Warto pochodzić po knajpach, pójść na koncert, podejrzeć kulisy Fashion Weeku ;).  Adriana i Daniel poznali mnie z wokalistką Lią Paris, której piosenkę Wild Boy załączam poniżej.

Trafiłam też na imprezę organizowaną przez RG Vogue. Kuriozalne wnętrze a’la dom strachów, tłum fashionistów i aspirujących dzieciaków. Myślę, że za czasów moich studiów w Mediolanie czułabym się tam jak ryba w wodzie, teraz byłam raczej outsiderką…  To była moja ostatnia noc w Sao Paulo i choć intensywna i w sumie zabawna, to nie mogłam się doczekać Rio, o którym wkrótce!

 

 

xx

Iga